Karlı ve karanlık bir kış gecesiydi...
herkes uyuyordu tabi ben hariççç korkudan yorganımın altından çıkamıyordum korkudan uykum da gelmiyordu...odamda tek olduğumdan kafamı yorganımdan çıkarıp etrafıma bile bakamıyordum.annemlerin odası üst kattaydı babaannem ve dedem benim yan odamda kalıyorlardı (ailemin tek çocuğuyum!ve bu çok kötü birşey asla tavsiye etmem hele böyle soğuk kış günlerinde yanında yatacak birisini arıyosun vallahii)
Her neyse devam edeyim...ben korkudan ve soğuktan tir tir titriyorumm gözümü bile yumamıyorum ki.. aklımda onlarca soruu ve insan yalnız kalınca kendini korkuturmuş ya aynen öyle işte kendi kendimi korkutuyordum
-biri yorganımı çekcek,biri ayagımı tutcak biri konuşuyo,birileri bana doğru geliyoo.vs..
16 yaşındayımmm ama çok korkağım aslında değilim ama öyle bi durumda kim olsa aynı korkuyu yaşardı zatennn..
Gelelim o ana ben yorganımın altında aklımı kurcalıyan onca korkunç seleri düşünürken kapımın açıldığını hissettim ama o an bakamadım ama öyle bir korkuyu kimse yaşamamıştır herhalde..
tabi ben korkudan ölmek üzereydim ya varya harbiden nasıl korkmuştum amaa o anı size anlatmayacağım biliyorum kızacaksınızz ama korkarsınızz ben sizi düşünüyorum amaaa
orası bana kalsın ama çok korkunçtu hahahahahah
))))
